Cuma Fenerbahçeli'nin Bayram Günü !

Kızdık...

Öfkelendik...

Bağırdık, çağırdık...

Küfredenlerimiz de oldu maalesef...

Çok gelgitler yaşadık sezon boyu...

En yıkık anımızda ayağa kalkmayı başardık...

En umutlu anlarımızda hayallerimiz yıkıldı...


Ama artık son...

Cuma çubukluyu taşımanın haklı gururuyla fırlamalı sokaklara...

Kıskanan gözlere inat gururla dolaşmalı sokaklarda...

İnletmeli sokakları "Fenerbahçe" diye gırtlakları patlatırcasına...

Çünkü cuma

Sarunas'ın 35'inde lise takımı kaptanı gibi heyecanlı halleri,

Ömer'in kalplerimizi fetheden arzusu,

Emir'in savruk ama azimli halleri,

Kinsey'in taraftarı coşturan tavırları,

Mirsad'ın o şanssız ana kadar saha içinde o andan sonra kenarda en kritik anlarda katkıları,
Kaya'nın en katı karşıtlarına bile zaman zaman kendisini ayakta alkışlatan mücadelesi,
Ukic'in zor anlardaki soğukkanlılığı,
Oğuz'un gelgitli formuna rağmen dar rotasyonda önemli katkısı,
Vidmar'ın tam "bu sene oldum" derken içimizi burkan sakatlığına kadar gösterdiği müthiş savunma,

Tomas'ın umutların tükendiği anlarda takımı ayağa kaldırışları,

Darjus'un bir türlü olmamasına rağmen özverisini sürdürmesi,

May'in Ipad'ini bırakıp playofflarda "ben de varım" dercesine değişimi,

Erbil, Kerem, Can ve Berkay'ın mütevazi oyunları

ve

Artık bizden biri koç Spahija,

Efsane kaptan Damir, 
Gerçek Fenerbahçeli Ertuğrul Erdoğan'ın kenardaki özverisi,
ve
Gönlümüzde yeri büyük Aydın Örs'ün dönüşü

ile

gelecek zaferi kutlama günü...

Çünkü cuma şampiyonluğun günü...

Cuma Fenerbahçeli'nin Bayram Günü !
Cuma "Beşi Bir Yerde" Günü !

Ya yine olmazsa mı?

O zaman Pazar Sinan Erdem'de olur...

Ya orda da olmazsa mı?

Bu sezon Ömer'in, Ukic'in, Emir'in ve diğerlerinin yaptıklarını küçültür mü?

Gözlerindeki hırsı yok eder mi?

Bu takımın azmi, bu sene yaşattıkları inkar edilir mi?

Emekleri hiçe sayılır mı?

En kötü 2006 ile 2010'daki futbolun, 2009'daki Efes serisinin yanına 2011'i de koyarız.

Zaten aranızda sevinmek için seven var mı ki?